Portakal Kabuğu Görünümlü Selülitlerle Baş Etmenin Yolları

Kendiyle derdi olan insanlar, bir gün gelir yine kendinde bulur sonunu demiş bir düşünür. Yok dememiş aslında tamamen şu an uydurdum.

Günler, geceleri, geceler ayı dolunayı bir de yıldızları kovalarken, ben minnacık dünyamda gide gele, erkek kalka kalka ve arta kalan zamanlarda çokça uyuyarak, etrafımdaki herkesi seve seve, yine ben kendimle kendim gibi yaşıyorum.

Yazamadım buralara, yazacak bir şey bulamadım, bir mim yaptım o da yapmasam iyiydi.
Neden dersen çok klasik olsun ama taştan olsun. İçimden gelmedi ayol..

İçinden ne geldi dersen şu ara eve taktım. Evi güzelleştireyim istiyorum. Eskiden annem içi sıkılınca koltukların yerlerini, bir iki örtü falan değiştirirdi. Bizim ev tek L koltuk 1 berjer olduğundan ancak ve ancak L nin kısa ve uzun kolunu değiştiririm, o da olamaz çünkü duvar ölçülerine göre yapıldı.. Yani o da benle dalga geçer, ben burdayım yerimde, beni hayatta oynatamazsın yürrrrüüüü taş arabası der suratıma en "pembe" haliye...

Burnuma kokusu geldi, Miss Twins'den aldım..

Oda kokuları, mumlar, loş ışıklar hayatımı güzelleştirmekte. Yani ben onlaran medet ummaktayım. İki koksun, bir mum olsun, bana bir bade doldursun bu ne güzel düğün olsun. Derdim bu.

Tabii ki geçen gün yazdığım şükür yazısı, tamamiyle buna da şükür kıvamında idi. Bunu da belirtmeden geçemeyeceğim. Ama ayrıntılı yazamayacağım neye buna da şükür dediğimi, ahh açmayacaktım şu bloğu tanıdıklara!

Şimdi haliyet-i ruhiyemi anladıysan sayın okuyucu biraz daha devam edeyim. Ben anladım ki şu hayata karşı nasıl kasık, her şeyi hesaplamaya çalışan, adımlarını hep güvenle atmak isteyen bir insanım. Kötü bu kötü. Akıntıya kapılıp rahatça bırakanlara kendilerini nasıl özenirim. Azıcık gamsız olanlar, kafaya takmayanlar hiç bir şeyi, off bayılırım! Ama benim kafa kancalı, her noktaya bir şey takılır, olmadı yapışır, benim kine takılmazsa başkasına takılanı alır. Dert büyük!



Hayatın bir dönemecinden, virajından geçmek, yeni bir mahallesinde soluklanmak üzereyim.

Merak etme :)
Belki sende benimlesindir.
Benim yanımda olmasan da, kendi hikayendesindir.

Hayatla arandaki maç diyorum... Kaç kaç?

Yine de uzun uzun yürümek gerek, her derde deva diyorlar..
Kulağımda bir Fado ezgisi, ellerim cepte olsun.
.
Peh..
Yine romantiğe bağladık.

Hadi öperekten, severekten..
:))