İyi insan

İnsanlara takığım..
Eskiden çok severdim, pembe, beyaz köpüklü, yumuşak bir halim vardı.
Çoğunu severdim insanların, bir kaç tanesi bööyle çok çok uçları görürdüm, onlardan uzak dururdum ve ayırırdım. Sevdiklerimle olurdum. Sevdiğim çoktu. Sevmediğim azdı. Nötr olduklarım da azıcıktı... Yani
A Kümesi büyüktür B'den, B eşittir kesişimine...

Sonra ne oldu? Sanırım iş ile birlikte değişti bir şeyler..
Hayatımda bu kadar değişik insanı bir arada mı görmüştüm, ben mi değişmiştim, tuhaf mı gelmişti bilmiyorum. Haa evet bayağı bir zaman herkesin annesini benim annem gibi, herkesin büyüme koşullarını kendiminki gibi kabul ettiğim doğru.. Sonra bilim insanı seviyesine kavuştum yıllar içinde :).. Daha objektif bakabilmeyi, yaşam ve büyüme koşullarını göz önünde tutmaya başladım.. Ama bu bende sanırım insanlar üzerine çok düşünme, haklarında çok konuşma potansiyeli yarattı. Bir taraftan hala anlamaya çalışma hali, neden böyle acaba durumu devam ediyor beynimde.

Haa bu arada bana bol şans veren şu hayat sezgilerimi kuvvetli, hissiyatlarımı yumuş yumuş duygulu yaptı..
Ne şansım oldu bununla?
Daha kolay gören, daha kolay hisseden biri oldum ben..
Kişilerdeki bir çok davranışı yorumlayabiliyorum, anlayabiliyorum. Bazen çok iyi, bazen çok kötü bir durum bu..

Mesela şu an bu yazıyı yazmama sebep "iyilik insanı" herkese sarılırken, aslında o kadar da iyi olmadığını taaa başından beri bilen ben, gidip uyarmak istiyorum kendisini..

Evet iyisin, bir çok insana göre çok iyisin gerçekten, ama abartma n'olursun ya..
Bir saçma gülümseme, sırıtık haller, bir dur lütfen..