Ben nereliyim be kuzum?

Nerelisin sen?
Nerelisin nereli, kökeni söyle?
Kütük kütük diyorum kütüğün nereli?

Hmmmmm..

Küçükken Sivas'lı.
İlkokul-Orta-Lise-Üniversite itibariyle İstanbul, Kadıköy, Moda'lı
Ruhum Fransız tabi, şehirleden Paris kendime seçtiğim.
25 yaş sonrası tekrar Sivas'lı
Evlendim Mersin'li..
Geçen sene bir İzmir seyahati yaptım Kasım'dan beri İzmir'li.
Aaa yazları kesin Ege'li!

Bir yere ait olmak. Bir yerli olmak. O sınırı çizmek. Sınır çizdim hah buralıyım dedim rahatladın mı?

Kendimi bilmez iken yani okul çağına kadar, evdeki misafirlerden, babaannemden, babamdan, amcamdan, kuzenlerden yani aileden ve yediğim yemeklerimden Sivas'lıydım ben..Oooh şahane bir çocukluk, aile içinde, sıkı fıkı, sevilgen, sevişgen Sivaslılık içimdeydi. Hoş bilmezsin ki o yaşlarda nesin, kimsin.. Çocuksun çocuk..

Sivas, Akıncılar, Memleketim ayol!

Doğduğum, büyüdüğüm yer benim Kadıköy, Moda. İlk çevrem, ilk algım, ilk havam, ilk suyum İstanbul.. Vazgeçemem, hayatta olmaz, benim canım Kadıköy, benim canım evim. Olmaz olmaaazzz, gitmem bir yere.. Hala evim, hala sokağım!

Erdal Uzer fotoğrafı, Moda

Tabii ortaokul-lise ana yabancı dilimin Fransızca olması sebebiyle Fransa ve Paris ayrıdır benim için..7 sene hayalini kurdum oranın. Şehir nasıldır, sokak nasıldır, şarabı nasıldır, kahvesi ve sigarası, cafeleri, tatlıları ne kadar tatlıdır? Ve kavuştum hayalime sene 2007'de, yaşadım Paris'te 6 ay.. Yaşamak denir mi şimdi buna, belki de tatil yaptım demeliyim.. Ben gölümü verdim Paris'e gerisi boş.. Şimdi Parisienne filmler, chansonlar benim hayatımın büyük bir bölümünü oluşturuyor. Cıızz eder bir yerim Paris duyduğumda, Sacre Coeur, Montmartre en sevdiğim!

Sonra İstanbul'a geldiğimde Nişantaşı tekrar benim nezdimde bir parlayıverdi. Orası yerli Paris'imdi benim..Öyle gözümde bir büyüdü, ama küçük orası, dar, az bir yerde..

Sivas'a tekrar dönüşüm, yani daha da kabullenişim ilk Üniversite'de oldu. Üniversitenin ilk günü tanışma sırasında, herkes lise ilkokul memleket söylerken bir elin parmaklarını geçmeyen İstanbullu insanlardık biz nihayetinde.. Aaaa dedim, ne acayip. Kimse İstanbullu değil.. Maraşı, Antepi, Bakılesir'i..Sonra bayramlar gelirdi herkeste yolculuk telaşı.
 Nereye?
Memlekete..

Bir ben İstanbul'da, ne bu be benim memleket nere? Niye yok? Niye kalakaldım ben?

Uzun uzun,ağdalı memleket temalı 4 üniversite yılı işte..
Ben toplasan 3 kez gittim Sivas'a.. İlkokul 1 sonrası, Hazırlık'tan Orta 1'e geçtiğimde 11 yaşımda ve son olarak sene 2000'de babamla.. Döndükten bir kaç ay sonra hastalığına teşhis konuldu ve ertesi sene kaybettik.

Sanırım o zamandan beri daha düşkünüm "memleketime".. Ah bir de o kara gün olmasaydı.. 2 Temmuz 1993, daha da çok severdim ya, neyse!

Şimdi oraya gitmeye hala cesaretim yok babamdan ötürü. Çok gidesim var bu yaşımda bu kafayla tekrar bakmak ama cesur değilim, evet..

Sonra evlenince kütük güneye alındı.. Haydaaa hop! Mersin.. Bilmem, tanımam, etmem, görmedim, gitmedim ama kimliğimde yazıyor işte..

Gitsek ya, Adana, Mersin, Antep...Giden, bilen vardır elbet..

Ne kaldı?
Haa İzmir!
Yaaa o ne güzel memleket yaa... Kurban olurum valla :)) Kordonuydu, deniziydi, Pasaport'u, Bodrum'a Çeşme'ye yakınlığıydı Allaaaaam  ne güzel şehir. Oralı olabilirdim bak. Ege insanıyım aynı zamanda. Her yere yakın. Yaz gibi, yazlık gibi..

Pasaport, İzmir

İşte ben gönlümü bırakıyorum bir çok yere.
Nereliyim ki ben?
Ne dicem insanlara?
Bu nasıl saçma bir soru aslında..
Peki ya ben nerden geldim buralara?

Bu sabah http://yenibiranlam.com/ bloğunda okuduğum son yazıdan etkilendim sanırım.

Taşı toprağı memleketim benim her yeri güzel. Fazla milliyetçiyim ben, duygusala bağlarım, oturur ağlarım.
Her yerliyim ya..
Afrika'nın gizemli köylerine gitsem oralı olurum hemen.
Dünyalıyım nihayetinde.
Bu da böyle biline!

Sosyal Köfte..

Evet ben tam bir sosyal köfteyim. Bazen baharatlı bazen sadece sarımsaklı, bazen top bazen ızgara bir köfteyim. Tabi içeriğim, yapılış şeklim sokaktaki aktivitelerime göre değişmekte.

Kültürel anlamda faaliyetler ya da arkadaş görüşmelerime bir yenisi daha eklendi. "Arkadaşların çocuklarını sevme günleri." O yüzden ordan alıp oraya koyuyorum, bir şeyleri eksilte çoğalta gidiyorum. Özlüyorum o bebeleri, napim! Hem gün içinde anlatıyorlar komikliklerini, hem de hepsine bir gönülden bağlılık.. Çok yürek zor iş.

Neyse günlük kısmına gelecek olursam, -sak-, son haftamı PT ile geçirdim diyebilirim. Pt, Pınar.. Nazlı'ya birlikte gittik, sonrasında Kalamış'ta geçen hafta takıldık, dünde o sağanaklı dolu yağmurunda Kadıköy'de birlikteydik, sonrasında yemeler-içmeler falan. Kalamış'taki buluşmada Hülya ve Bade'de vardı, 6'da buluşup gece 1'e kadar naptınız, nasıl sabitlendiniz, poponuz düzleşmedi mi affedeerrsin diye soracak olursan okuyucum valla bende anlamadım pek bir güzeldi o akşam. Cazcılar, marina, deniz, güneş derken çok keyifliydi işte.

Altta da ağırlıklı PT ile olan geçen haftaki şukela pozlarımız var.. 2 resimde kafasını tutuyorum mecbur, kadın oynak, yoksa abuk subuk şeyler yapıyor.

İşte bu da Bade, dünya tatlısı bir şey.. Onu da gördüm son haftalarda, ne mutlu bana!

(Maşallah de, annesi bile koymuyor resimlerini bir yere, ben açık ettim, ihale bana kalmasın)

Şimdi geçmişten bahsettiğimize göre gelecek günler için konuşalım.

Cumartesi-Pazar Ne yapacağız? : Hafta sonu  Ağva planımız tabii ki suya düştü, çünkü yağmur var, çamur var. Cumartesi günü sosyal köfteliğimle ilgili bir küçük kahvaltı organizasyonu olabilir, henüz net değilim bakacağız. Film izlemek ve kitap okumak isterim. İsterim evet isterim. Belki dizime devam ederim.

A hangi diziymiş buuuu? : Breaking Bad.. Tamam biliyorum bitiremedim, ay nowww...!

Blog ne yapacak? Sanırım bir yeni blog yazısı da olabilir. Belki müzikli, kalemli, defterli kitaplı. İçe dönük, şahane olur. 

Alfonso: İzinli.

Güzel Cumalar, sevgili Hafta sonları bla blaa..

Notttiiinnnggg: Vallahi bloğun ziyaretçi sayısı arttı, gelen giden yorum yapan pek mutluca oldum bende. Her birini okuyorum, ne güzel diyorum oh oh yapıyorum, mezdekeylen oynuyorum amannnın...!